Każdy członek Grupy Promotorów sam jest najpierw odpowiedzialny za swoją formację, której najgłębszym celem jest osobiste określenie samego siebie, jako osoby coraz dojrzalszej i utożsamiającej się z powołaniem i misją GP w wierności swojemu oryginalnemu powołaniu.

Właściwym środowiskiem formacyjnym jest doświadczenie wspólnotowe, wypełniania misji Grupy oraz, będące złączone z tą misją, życie Grupy. Wzajemne dzielenie się misją i życiem oraz darem z samego siebie domagają się całościowego wzrostu każdej osoby, zakładając uwarunkowania ludzkiej i chrześcijańskiej dojrzałości każdego, kto integruje się z Grupą Promotorów.

Grupa formacyjna – kandydaci

Przygotowanie kandydatów do Grupy Promotorów podzielone jest na etapy:

Etap I. Przyjaźń – trwa minimum jeden rok. Jest to czas, w którym Grupa Promotorów i kandydaci poznają się wzajemnie. Kandydaci zapoznają się z dokumentem "Powołanie i posłannictwo GP".  W tym okresie kandydaci powinni wziąć udział w sesji "Kościół – świat".

Etap II. Współpraca – trwa jeden rok. Na tym etapie wszyscy kandydaci mają status współpracowników i uczestniczą w życiu i działaniach Grupy. Do dotychczasowej formy teoretycznej dołącza się doświadczenie apostolskie – najczęściej dotyczy to sesji "Kościół – świat". W tym okresie analizowany jest dokument "Ukształtowanie i oblicze GP".

Etap III. Zakończenie procesu włączania – w tym roku przerabia się "Opcje fundamentalne" i strukturę Ruchu. Kandydat prowadzi z kimś z promotorów sesję, pomagając i współpracując. Okres ten kończy się konwiwencją, na której kandydaci ostatecznie potwierdzają chęć włączenia się do pracy i określają dyspozycyjność powołania kandydata. Jeśli wynik jest pozytywny, następuje włączenie podczas liturgii Mszy św. Dzieje się to zwykle podczas konwiwencji zimowej tj. programowania PGP Na zakończenie Grupa przedstawia osobę przyjmowaną do zatwierdzenia przez Dyrekcję Generalną.

Zasady Grupy Formacyjnej PGP - formacja kandydatów do PGP

Zasady Grupy Formacyjnej PGP

Powrót

„Ćwiczenia dla Lepszego Świata” są fundamentalnym doświadczeniem każdego członka Ruchu dla Lepszego Świata. Powstały jako doświadczenie życiowe o. Lombardiego i jego pierwszych towarzyszy. Mówiąc o genezie „Ćwiczeń”, Lombardi odwoływał się do ducha św. Ignacego Loyoli, który pragnął dawać z siebie „zawsze więcej” w wierności Jezusowi i w służbie dla Jego Królestwa. Okoliczności życia św. Ignacego sprawiły, że dostrzegał braki miłości braterskiej wewnątrz Kościoła oraz potrzebę wzajemnego zjednoczenia. Te doświadczenia doprowadziły go do opracowania rekolekcji określanych mianem „Ćwiczeń duchowych”.

Ćwiczenia dla Lepszego Świata były pierwszym objawem charyzmatu Grupy Promotorów i to one formowały ją we wspólnym duchu. O. Lombardi widział naglącą potrzebę kształtowania „ludzi nowego świata”. W 1958 r. powstało pierwsze opracowanie książkowe „Ćwiczeń dla Lepszego Świata”. Zawarte są w nim pewne podobieństwa z „Ćwiczeniami” św. Ignacego. Lombardi tak je określał: Ten, kto zna złotą księgę ignacjańką, wie, że jest to bardzo zwarta kompilacja rozważań, obserwacji różnych tematów, które powinny być raczej praktykowane w czasie rekolekcji niż czytane, pod kierownictwem człowieka, który znałby metodę, a jednocześnie stosowałby ją z siłą, delikatnością, i wiarą. Aby poznać „Ćwiczenia duchowe”, trzeba je przeżyć.

Jako jezuita, znał “Rekolekcje ignacjańskie”, których celem jest prowadzenie uczestników do odkrywania woli Bożej w odniesieniu do ich życia. O. Lombardi wyszedł z tego samego punktu. Jednak w zgodzie ze swoim nawróceniem, zmienił podmiot, metodę i cel tych rekolekcji, nadając im wspólnotowy charakter i sens! Oto podmiot Ćwiczeń duchowych proponowanych przez Lombardiego jest wspólnotowy - Kościół, jako wspólnota – Lud Boży. Metoda też jest wspólnotowa – wprawdzie tradycyjne milczenie nie zostało zniesione, ale tak jest wyakcentowane, żeby było w stanie rodzić słowo, duchowe komunikowanie, aktywną modlitwę. Także cel Ćwiczeń jest wspólnotowy – chodzi o odkrywanie woli Bożej w odniesieniu do tematów aktualnych dla całej ludzkości, będących “miejscami”, w których i dla których każdy ma odkryć Bożą wolę dla siebie samego.

W Polsce Ćwiczenia wspólnotowe zostały przeprowadzone po raz pierwszy w 2008 r., prowadził je ks. Mirosław Grendus z Dyrekcji Generalnej w Rzymie.

Jako Polska Grupa Promotorów pracujemy dla lepszego świata. Razem z Chrystusem opowiadamy się za tym wszystkim, co w świecie jest dobre i prawdziwe, a przeciw temu wszystkiemu, co jest zakłamane, niesprawiedliwe, depczące ludzką godność i wolność. To każe nam: Angażować się po stronie ubogich i wydziedziczonych; Szukać bardziej tego co nas łączy, niż tego co dzieli; Być ludźmi dialogu i porozumienia; Służyć odnowie Kościoła, by ten mógł się stać zalążkiem odnowy świata.

W tej pracy łączą się ludzie różnych powołań, kultur, języków. Młodzi i starzy, świeccy i duchowni, prości i wykształceni. Tworząc w działaniu braterską jedność między sobą, służymy jedności nadchodzącego świata. Razem ze wszystkimi ludźmi dobrej woli szukamy głębszego sensu i nowych form działania.  

Polska Grupa Promotorów prowadzi szereg sesji rekolekcyjnych, które trwają kilka dni w różnych domach rekolekcyjnych na terenie kraju, każda sesja jest jednotematyczna. Najkrótsza czasowo może być jedynie sesja informacyjna np. trzydniowa – weekendowa. Tematy sesji prowadzonych w danym roku, zawarte są w Programie Roku.